Het is weer zover.
Kerstborrels. Seizoen afsluitingen en eindejaarsfeestjes.
Onze agenda’s vol, de horeca vol en soms ook gasten die iets te “vol” zitten.
Afgelopen weekend stond ik zelf weer eens achter de kachel. Bij een klant die wij begeleiden. In het dorp was een kerstmarkt en er werd enorme drukte verwacht. Samen met het jonge keukenteam zorgden we dat het liep en alles klopt.
En dat deed het. Als een geoliede machine. Snel, strak, goede kwaliteit en mooie borden. Precies zoals je het wilt zien.
We stonden in een open keuken. Ik hou daarvan. Die reuring, dat geroezemoes van de gasten die een fijne avond hebben. Totdat er een groep binnenkwam voor een eindejaar borrel.
Een man of twintig. Voelbalvrienden. Of beter gezegd: het bierteam.
Luidruchtig bij binnenkomst en elke minuut daarna een standje harder. De wijkloper deed zichtbaar zijn best om de boel enigszins binnen de perken te houden, maar er zaten ook nog een stuk of 10 andere tafels in dezelfde ruimte die elkaar inmiddels niet meer konden verstaan. Ook in de keuken werd het communiceren steeds lastiger. Niet door de drukte, maar door de decibellen.
En net als je denkt, oh, het word iets minder, begon er een te speechen. Geschreeuw, gejuich en gelach, werkelijk waar oorverdovend.
Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik daar wel wat vind. Dit gedrag hoort niet in een restaurant. Dat hoort in de kantine van de voetbal. En zelf daar zou ik zeggen, kan het wat minder.
Een zaak met meer dan 120 gasten die allemaal last hebben van een groep van 20. Wanneer is de maat vol? Wanneer grijp je in? En vooral, hoe doe je dat?
Iedereen heeft recht op een leuke avond.
Die twintig mannen ook.
Maar die andere honderd net zo goed.
Ik zag collega’s twijfelen. Ze voelden allemaal hetzelfde, maar wisten niet goed hoe of wanneer ze moesten ingrijpen. Dat moment kennen we allemaal. Je ziet het ontsporen, maar je hoopt stiekem dat het zichzelf oplost.
Toen ging het eerste glas bier over tafel, onder luid gebrul uiteraard.
En voor mij was er geen twijfel meer.
Ingrijpen!
De eindeloze speech heb ik onderbroken en sprak de mannen aan. Beschonken mannen van middelbare leeftijd, die ze gedragen alsof ze twaalf waren. Die spreek je ook aan alsof ze twaalf zijn. Het werkte. Duidelijk, rustig en zonder discussie.
Achter mij voelde ik letterlijk een zucht van verlichting door de zaak gaan. De overige gasten, maar ook bij de collega’s. De mannen zelf hadden op dat moment ook wel door dat dit zo niet verder kon.
Dit is waar gastvrijheid vaak verkeerd begrepen wordt.
Gastvrijheid is niet alles maar laten gebeuren.
Gastvrijheid is ook niet iedereen altijd zijn zin geven.
Gastvrijheid is verantwoordelijkheid nemen.
Voor je concept.
Voor je team.
Voor alle gasten in je zaak.
Wanneer grijp je in? Dat blijft een lastige afweging.
Wanneer laat je iets even gaan? Wanneer niet meer?
Maar een ding weet ik zeker,
Als je te lang wacht, ben je niet gastvrij bezig, dan laat je het gebeuren.
Dus in deze laatste weken van het jaar,
Blijf dichtbij jezelf.
Blijf bij je concept.
En vooral, blijf staan voor je gasten.
Gastvrijheid vraagt soms gewoon om leiderschap.
